Κλάιστ, Χάινριχ Βίλεμ φον-

(Heinrich Wilhelm von Kleist, Φρανκφούρτη 1777 – Βάνζεε, Πότσνταμ 1811). Γερμανός δραματουργός. Αξιωματικός από οικογενειακή παράδοση, ο Κ. έλαβε μέρος στην εκστρατεία του Ρήνου (1793-94) και κατόπιν παραιτήθηκε από τον στρατό για να αφιερωθεί σε φιλοσοφικές και μαθηματικές μελέτες (1799). Από τότε, διαρκώς ανήσυχος, πέρασε τη ζωή του μετακινούμενος από τον έναν τόπο στον άλλο, έως την ημέρα της αυτοκτονίας του στις όχθες της λίμνης Βάνζεε. Αναζήτησε έναν ηθικό προορισμό στη ζωή, αλλά η μελέτη του Καντ του προκάλεσε μια κρίση αμφιβολίας. Τα δράματά του, περίπλοκα στο ύφος και στη γλώσσα, αποτελούν καθρέφτη των εσωτερικών του αντιθέσεων. To έργο του H οικογένεια Σροφενστάιν, που παρουσιάστηκε το 1804, είναι γραμμένο στα πρότυπα του σαιξπηρικού Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Με το θεατρικό Ροβέρτος Γυϊσκάρδος (γράφτηκε το 1808 και παρουσιάστηκε το 1901), ο Κ. καταπιάστηκε, για πρώτη φορά, με το ιστορικό δράμα και συνέχισε με τη Μάχη του Χέρμαν (1811, παρουσιάστηκε το 1875). Μετά τις επιτυχημένες κωμωδίες Αμφιτρύων (1807, παρουσιάστηκε το 1899) και Σπασμένη στάμνα (παρουσιάστηκε το 1808), επέστρεψε στην τραγωδία με την Πενθεσίλεια (1808, παρουσιάστηκε το 1876), όπου η μανία της απληστίας καταλήγει σε μια σαδιστική ορμή καταστροφής. Η ίδια αδυσώπητη μοίρα κυριαρχεί και στις νουβέλες του (γνωστή είναι η νουβέλα Michael Kohlhaas), ενώ αντίθετα, μετά το αισθηματικό δράμα Καtchen von Heilbronn (1810), ακολούθησε ο Πρίγκιπας του Χόμπουργκ (1811), στον οποίο ο Κ. φαίνεται να επιτυγχάνει έναν συμβιβασμό μεταξύ του ανθρώπου και της νόμιμης τάξης. Έγραψε και θεωρητικά συγγράμματα, ένα από τα οποία ήταν το Θέατρο μαριονέτων.